Lupientje , of toch Rita ?

Dochtertje was een kenau die we Griebeltje noemden. Ze was duidelijk de wijste van de familie en ergerde zich kapot aan haar mamma die , toen ze hersteld was , een losbol bleek te zijn.

Griebeltje had het blijkbaar op zich genomen om haar mamma op te voeden en op het rechte pad te houden. Dat heeft ze een paar jaar volgehouden toen hield ze het voor gezien en vertrok ze naar een ander verblijf waar ze in de loop der tijd ook wat toeschietelijker werd want de eerste jaren was ze vrij onbenaderbaar. ( Kwam natuurlijk door de zorgen met zo’n mamma.)

Lupientje wilde niet vertrekken uit de quarantaine wat vrij problematisch was want die is er nu eenmaal niet voor níet zieke poesjes. Maar er was geen kruid tegen gewassen , ze slipte steeds naar binnen en verschanste zich dan.  Op een gegeven moment gaf ik het op en zo werd ze een vaste bewoonster van de quarantaine.

Op dat moment woonden er nog een aantal oude poesjes die absoluut niet in huis wilden/konden wonen en die , omdat ze extra verzorging en aandacht nodig hadden , daar ook terecht woonden.

Lupientje was altijd even druk en altijd bezig. Op een gegeven moment bleek dat ze eigenlijk bezig was om de andere bewoners van de quarantaine er uit te werken. En ...dat lukte ook aardig.

De een na de ander vond het wonen in huis bij nader inzien toch te verkiezen boven de terreur van Lupientje.  En , het was echt onvermijdelijk , we begonnen haar steeds vaker Rita te noemen en we informeerden iedere dag hoe het vorderde met haar uitzettingsbeleid.

Nou dat ging prima hoor !

Nou is het ook nog zo dat Lupientje een heel vrolijk poesje is met een zeer triomfantelijke uitstraling. Bij mooi weer als ze in het zonnetje lag hield ze toch altijd de deur van de quarantaine in de gaten en als er iemand die kant op ging of voor de deur stond dan sprintte ze er naar toe en werd de indringer vakkundig weggewerkt. Dan liep ze terug naar haar zonnige plekje en , echt waar , haar snuitje straalde dan van voldaanheid.

Weer gelukt om een mogelijke indringer weg te werken !!

Het ging echter zover dat ze zieke poezen en binnengebrachte katten die altijd een paar weekjes in de quarantaine moeten voor beslist wordt naar welk verblijf ze kunnen gaan , ook probeerde weg te krijgen.  Boos voor de kooien gaan staan , naar ze blazen enz.

En toen , op een natte maandagochtend , kwam Lupientje   die altijd keihard aan kwam rennen als ik uit de voordeur kwam met het eten voor de quarantaine in mijn handen , niet aanrennen maar aanhinken.  Jantje , die al in de quarantaine bezig was , vertelde dat ze Lupientje zo van het afdakje naar beneden had zien glijden. Beetje verkeerd terecht gekomen dachten wij , zou binnen een paar daagjes wel bijtrekken.

Nou wilde het toeval dat net die week Lupietjes bijnaam/naamgenote in haar kelder was gevallen en nu met rode krukken liep. We maakten ons dus zeer vrolijk en vroegen of ze nu ook rode krukjes wilde.

De daarop volgende dagen leek het lopen van Lupientje inderdaad wat beter te gaan maar toen ze  op een gegeven moment bij het lopen van achteren weg klapte leek het toch beter een foto te laten maken.  Nou dat gaf wel even een domper. Ze had haar heup gebroken op een plaats die niet vanzelf zou helen dus moest ze geopereerd worden.

De hele kom moest weggehaald worden en haar achterpootje zou los in haar lijfje zitten tot ze door veel bewegen een soort nieuw bedje van spieren gevormd zou hebben voor de bovenkant van haar achterpootje.

De operatie gebeurde meteen en Lupientje moest een paar dagen in een klein kooitje rust houden. Een onmogelijke opgave voor een ADHD poesje met een tomeloze energie die 3 dagen met een gebroken heup rondloopt zonder een kik van pijn te geven of op enig andere manier aangegeven heeft dat er toch iets meer aan de hand was dan ‘ verkeerd terecht gekomen zijn ‘.

Ze wilde uit de kooi , hoe dan ook , want wie moest er anders zorgen dat er geen indringers op het terrein zouden komen ?  Ze had toch uiteindelijk , achteraf met gevaar voor eigen leven , ook die indringer van het dak af gejaagd ?

Ze mocht eerst een half uurtje eruit en daarna iedere dag wat langer wat al heel snel tot alleen nog maar ’s nachts in de kooi werd.  Ze liep allerberoerdst en ik begon me af te vragen wat dit nu voor een operatie was. Ze kon ook niet meer zo hard rennen en ze werd voor het eerst sinds ze hier was wat chagrijniger.  Ze kon haar taken niet meer naar behoren vervullen en dat moest vooral Griebeltje ontgelden , die heel bezorgt steeds kwam kijken wat er met haar mamma aan de hand was.

Maar zoals dat vaak gaat met dit soort dingen , de vooruitgang kwam heel langzaam en op het moment loopt Lupientje al weer even hard als voor haar dak-ontruimingsactie.

Lupientje is weer volop aan het werk. De paar poezen die van haar wat verminderde mogelijkheden tot uitzetting gebruik gemaakt hebben om een beetje in de buurt van de quarantaine te komen  , heeft ze fors de wacht aangezegd , Frederikje die nergens anders durfde te slapen dan in de quarantaine heeft ze er vierkant uitgezet en die woont nu in de administratie kamer ( waar eigenlijk geen poesjes mogen komen ) de oude Minnie slaapt nu liever buiten maar dat mag ze niet van mij als het koud is , dus overnacht ze nu in een kooitje , veilig voor de verschrikkelijke Rita.  

Alleen Opa heeft ze er nog niet uitgekregen.   Opa is een oude , vrij chagrijnige rode kater , die zich niets aantrekt van dat Rita gedoe.  Als ze te dicht bij komt krijgt ze een watts en hij vervolgt onverstoorbaar zijn weg naar zijn slaapplekje.

Dat er , zoals elk jaar weer , moederloze kittens in de kooien wonen is haar een doorn in het oog.

Ze heeft echter geen enkele mogelijkheid om hen er ook uit te zetten.  Dus .., gaat ze nu als de kittens teveel aandacht krijgen, als een gek met allerlei speeltjes voetballen en hoe meer herrie hoe beter.  Dat we maar niet vergeten dat zij er ook nog  is !!

Toch heeft ze ook een zwak puntje.  In 1 van de kooien zat een heel charmant klein katertje dat we daarom Clooney genoemd hebben en die zich erg verveeld zo in zijn 1tje.

Hij speelt graag met eikeltjes – die we ieder najaar duizenden hebben – en die hij ook bij tientallen per dag de kooi uit mikt.  En zo betrapte ik ze. Lupientje stond vol verwachting onder de kooi terwijl Clooney de eikels uit de kooi mikte. Vol belangstelling keek hij daarop volgend hoe Lupientje de eikel vakkundig en snel onder de kast mepte en weer terug ging naar haar plekje , wachtend op het volgende eikeltje.  Waarop hij weer een eikeltje naar beneden mikte.

Lupientje is een poesje waar je niet boos op kunt worden. Ze heeft een ontwapenende  maar ook vrij pinnige blik , weet van de prins nooit kwaad , denkt echt dat ze het allemaal heel goed doet én … voor ons is ze heel erg lief.