En toen , op een mooie zomerdag , schoot Freddy ineens tussen mijn benen de quarantaine uit. Ik hield mijn hart vast en volgde gespannen wat er zou gebeuren. Nou.... niets dus. Hij liep wat schichtig rond , een paar poezen keken een beetje verbaasd maar liepen weer ongeïnteresseerd door en Freddy begon aan zijn ontdekkingstocht in het bos. Die dag kwamen er zo nu en dan nog wat rare geluiden uit het bos maar eigenlijk gebeurde er niets.
Freddy loopt nu alweer een paar weken los en het is alsof hij hier altijd gewoond heeft. Hij geeft iedereen kopjes , wat niet altijd even slim is want een paar katten zijn daar niet zo van gediend , maar de meeste zijn daar inmiddels al aan gewend.
Freddy is een echte poezenpoes. Nog steeds is hij heel enthousiast als hij Prinsje tegenkomt , dat blijft zijn grootste vriend.
Ik vind Freddy een schat van een kater , heel aandoenlijk zoals hij zijn best doet om zich alle gewoontes hier eigen te maken. Hij voelt zich ook duidelijk al helemaal op zijn gemak. Wat een wereld van verschil met de doodsbange schuwe kater die me werkelijk aanvloog om op mijn handen te kunnen meppen. Hij is nog steeds bang voor handen als je hem van voren probeert te aaien , hij krimpt dan helemaal in elkaar , maar als hij je handen niet ziet vindt hij het heerlijk om geaaid te worden.
En dan dat staartje ! Hele verhalen houdt hij met dat staartje , het staat werkelijk geen moment stil.
Hij heeft werkelijk een prachtig staartje.
Ik hoop dat Freddy nog heel lang gezond blijft en samen met Prinsje kan genieten van hun 'dingetjes' waarmee ze de dag door brengen.
