Vandaag , 29 januari 2011 , werd ik als door een bliksem getroffen door het bericht dat Niek Soepnel , dierenarts te Eindhoven , vermoord was. Soepnel was een hele lieve en kundige dierenarts en hij was de stimulator van wat uiteindelijk Stichting Kattenbos werd.
Nadat destijds - eind jaren 70 - onze eigen dierenarts om gezondheidsredenen moest stoppen begon een zoektocht naar een andere dierenarts. Dat viel niet mee. De eerste sloeg een doodzieke van pijn uitschreeuwende kat die niet kon plassen , omdat hij zelf te stom was om een buisje in de pisbuis te krijgen.
Toen ik verbijsterd vroeg waarom hij dat deed en dat ik daarvan niet gediend was , antwoordde hij dat ze elkaar in de natuur wel ergere dingen aandeden.
Deze man heeft natuurlijk mijn eeuwigdurende haat op zich geladen. De volgende pakte een net gesteriliseerde poes aan haar nekvel uit de kooi en kwakte haar zo in het draagmandje. Deze poes is 18 jaar lang bang voor mandjes en mannen gebleven.
De volgende was zo peperduur dat dat met 18 katten ook niet vol te houden was maar bovendien dat vele geld ook niet waard qua wat hij presteerde.
En toen hoorden we dat zich een nieuwe dierenarts gevestigd had en ook nog vlak in de buurt. En dat was Niek Soepnel.
Wat een verademing ! Een lieve man die er zo overduidelijk voor de dieren was , zo lief met en tegen ze was , dat je je al meteen helemaal veilig voelde met je katten. Alles legde hij uit , vertelde waarom hij iets wilde doen en waarom hij dacht dat dat het beste zou zijn. Je kon hem altijd bellen en hij stond altijd voor de katten klaar.
En al snel werd duidelijk dat hij zich enorm zorgen maakte om de katten die in een asiel geen kans maakten op herplaatsing en dus geëuthanaseerd werden. Mijn sluimerende idee " ik wil ooit iets voor katten gaan doen" werd door hem aangewakkerd.
Mijn eigen katten populatie bestond grotendeels uit aanloop , wegwerp en asiel katten dus toen ik opperde dat ik wel overwoog ooit iets te beginnen voor deze katten ( de cursus volgde ik al ) was zijn enthousiasme groot.
Hij brainstormde mee over de opzet van zo'n opvang en de afspraak was dat hij binnen een ring van 30 km van zijn praktijk onze dierenarts zou blijven.
Een zoektocht van jaren binnen deze ring volgde maar er was geen betaalbare locatie te vinden.
Intussen zocht ik samen met hem naar goede adressen voor katten die op de balie afgeleverd werden met de mededeling " maak maar af , wij hoeven ze niet meer " ( kwam onvoorstelbaar vaak voor , zeker bij hem want hij durfde daar dan geen geld voor te vragen uit angst dat die mensen anders gekke dingen gingen doen met de katten) en als ik zieke katten vond ( ik vind mijn hele leven al zieke dieren) dan zette hij alles op alles om ze beter te maken , op eigen kosten.
Door het hele contact met hem door mijn eigen katten en alle andere zieligertjes kreeg ik een stoomcursus over wat katten allemaal kunnen mankeren , de medicijnen en de behandeling die wenselijk was.
Kortom , ik werd klaargestoomd om een opvang te kunnen runnen.
Helaas leverde de zoektocht naar een goede locatie binnen de kring van 30 km noch iets daarbuiten , niets op wat geschikt zou kunnen zijn.
Ik heb in die jaren erg veel peperdure krotten gezien met een klein beetje land. Pas toen ik voor mijn werk niet meer aan die regio gebonden was kon ik de rest van het land verkennen en al snel werd een plek gevonden in Groningen. De uiteindelijke beslissing toch naar deze plek te gaan en Soepnel niet mee te kunnen nemen en hem dus als dierenarts kwijt te raken was een hele , hele zware beslissing die ook heel wat traantjes gekost heeft.
Ik kreeg heel veel goede raad mee , niet naar dierenarts .. gaan want daar had hij stage gelopen en moest hij 's avonds de naalden slijpen terwijl er al lang wegwerpnaalden bestonden maar ja , slijpen was goedkoper ; ..dierenarts was wel goed maar .. was alleen maar goed met vee.
Voor alle katten gingen de staten , behandelplannen en voldoende medicijnen mee om de tijd te overbruggen tot we een goede dierenarts gevonden hadden.
Van alles waar ik destijds afscheid van moest nemen bij de verhuizing was het afscheid van Soepnel het zwaarste.
En nu heeft hij ongewild afscheid moeten nemen van iedereen.
Zijn familie , zijn vrienden en kennissen , zijn vele klanten die hem ook op handen droegen en niet in de laatste plaats van de dieren waar hij zo veel van hield.
Ik denk dat er heel veel op hem wachten bij de Regenboogbrug om samen met hem naar de andere kant te gaan.
Dank je wel lieve Niek Soepnel voor alles wat je voor ons betekent hebt en alles wat je nog betekent voor alle katten die mede door jou naar het Kattenbos kunnen.