Het is nu ruim 5 maanden geleden dat er brand was in het
Kattenbos.
De meeste katten zijn teruggekomen van hun opvangadressen en
het normale
dagelijks leven is weer op
gang gekomen.
De afgelopen maanden is door een aantal mensen keihard
gewerkt om deze tijdelijke opvang te realiseren. Er moesten bomen geveld worden
wat mij zeer aan het hart ging maar al gauw bleek dat deze bomen , voornamelijk
essen , al aangetast waren door de essenziekte en toch geveld hadden moeten
worden binnen een paar jaar.
Bergen zand
werd geleverd voor onder de woonunit. De mevrouw van de zandlevering heeft een
iets andere berekening gemaakt van 10 cm zand op 120 m2 zodat we nu op 40 cm
erg hoog zitten.
De woonunit moest op
het oude adres uit elkaar gehaald worden een moeilijke klus waar 2 mensen 1 dag
mee bezig geweest zijn.
Daarna moest de
woonunit vervoerd worden.
Een kostbare
en moeizame klus , nog bemoeilijkt omdat het vanaf de openbare weg over de
sloot heen getild moest worden. Weliswaar door een kraan , maar toch , het zijn
enorme kolossen die woononderdelen.
Toen de woonunitonderdelen geplaatst waren moesten de
onderdelen weer aan elkaar gemaakt worden.
Het was op dat moment bitter koud , Enexis nam de tijd om de
elektriciteit aan te sluiten – 10 weken bleken nodig te zijn om een gat te
graven , en de hoofdleiding aan te sluiten op de noodvoorzieningskast - . Het
aansluiting voor water hetzelfde verhaal , behalve dat we nu zelf het gat
moesten graven boven de hoofdleiding , dus iedereen die hielp moest regelmatig
even naar binnenkomen om bij het ene kacheltje dat op het noodaggregaat aangesloten
was , de handen te warmen en iets warms te drinken.
Een installateur moest komen om elektriciteit , afvoer en
water voorzieningen aan te sluiten.
De elektriciteitsvoorzieningen waren verouderd , voldeden
niet meer aan de huidige normen en aangezien ik niet nog een keer een brand mee
wilde maken , is alles vernieuwd.
Binnen moest alles woonklaar gemaakt worden. Overal moest
zeil gelegd worden en de spullen die mensen geschonken hadden konden uit de
opslag gehaald worden. Bianca
, die al
die weken de inzameling geregeld heeft en werkelijk overal spullen is gaan
ophalen en Heleen die veel spullen in opslag had , reden af en aan om de
spullen te brengen. Wat een mooie en nuttige dingen waren daarbij.
Ik zag ze toen voor het eerst en was
regelmatig ontroerd wat mensen geschonken hadden.
Helaas weet ik absoluut niet precies wie alle gulle gevers
waren maar ik hoop dat op de foto’s die ik ga plaatsen mensen hun giften
herkennen en daarmee weten
dat hun
spullen een goede bestemming gekregen hebben en dat we er heel blij mee zijn.
Dank U wel allemaal !!!
Terwijl we bezig waren was het huis nog steeds niet
afgebroken – steeds te koud – dus toen eindelijk de voorzieningen aangesloten
werden – wat een luxe stromend
water uit
de kraan !!!! – konden de katten nog niet terug komen vanwege de herrie en
onrust die het afbreken met zich mee zou brengen.
En dat was het uiteindelijk ook , een enorme
herrie.
Het huis gaf zich niet zo maar
gewonnen.
Het was een moeilijke week voor mij , die week dat ze met
het afbreken bezig waren.
Uiteindelijk zaten in die resten die zo respectloos in de
grote bakken gekiept werden , mijn 10 poesjes waar ik nooit afscheid van heb
kunnen nemen .
En nu zijn bijna alle poesjes weer terug van hun
opvangadressen en is het normale leven weer op gang gekomen.
Hoe ziet dat normale leven in deze noodopvang
eruit ? Het leek me leuk om daar verslag van te doen.
Een willekeurige dag in Het Kattenbos.
4 juni , wereld ‘hug your cat day’
grappig !!
Om 6 uur staat Carlito naast mijn bed tegen me te
gillen.
Hij is doof , en dove katten
hebben een enorm stemgeluid. Als hij vind dat het te lang duurt voor ik eruit
kom gaat hij over me heen lopen en probeert hij de dekens van me af te
krabbelen.
Vanuit een slaperige ooghoek
zie ik langs de randen van de rolgordijnen dat de zon schijnt. Ha !!! de zon ,
daar gaan we van genieten vandaag.
Ik sta op , doe de deur open en zie een heel aantal poesjes
al in de zon zitten. Zoals iedere morgen roep ik luidkeels
"Goedemorgen allemaal" wat voor een aantal
het startsein is van “het eten komt eraan
we gaan haar gauw even helpen".
De poezen krijgen hier al zo’n 12 jaar voornamelijk Barf /
vers vlees voer.
Het wordt speciaal voor
katten gemaakt
, zit in bevroren rollen
en de avond tevoren heb ik het uit de diepvries gehaald om op kamertemperatuur
te komen.
Per dag gaat zo’n 5 tot 8 kilo vlees in de
kattenmaagjes.
Alles gaat op stenen
schoteltjes , ik gebruik geen plastic bakjes want veel katten krijgen een soort
acne onder hun kin van het plastic en ze zijn beter plaatsbaar en schoon te
krijgen in de afwasmachine.
Ik deel de
schoteltjes zowel binnen als buiten uit en de katten vinden het vlees
heerlijk.
Door het Barf principe krijgen
ze alles binnen wat ze nodig hebben.
Maar natuurlijk krijgen ze ook brokjes.
Al vele jaren geef ik Carocrox omdat ik ontdekt heb dat ze daar geen
blaasgruis van krijgen en er geen graan in zit. Katten mogen eigenlijk helemaal
geen graan hebben. Er zit echter wel rijst in en daarom ben ik langzaam aan het
overschakelen naar Orijen waar helemaal geen graanproducten in zitten. Als natvoer gebruik ik ook produkten zonder graan en zonder suiker. Zoals BioYarrah. Bevalt
prima. Binnen en buiten zet ik de bakken brokjes neer en geef schoon water in
schone bakjes. Niet alle poesjes zijn even dol op het verse vlees en voor
hen maak ik het natvoer klaar. Iedereen zit heerlijk te eten en al gauw
zijn een groot aantal bakjes leeg.
Wel
fijn want het wordt warm vandaag en dat is niet zo goed voor dat verse
vlees.
Het loopt intussen al tegen
negenen en dan komen de vrijwilligers.
Vandaag komen er 4.
Deze vrijwilligers werken hier al 16 en 14 jaar , hebben alle
ontwikkelingen meegemaakt
, kennen alle
katten en hebben allemaal hun vaste werkzaamheden.
Ik zet koffie en vandaag is het heerlijk buiten zitten voor
het werk begint. De vogels houden een concert en verder is het heerlijk rustig.
Eigenlijk zou iedereen wel willen blijven zitten , heerlijk in de zon , hier en
daar een poesje op schoot en we refereren aan de bittere kou die we geleden
hebben.
“Wat hebben we het goed nu en wat heerlijk dat alle poesjes
hier weer rondlopen. Het was vreselijk hier toen alle poezen nog niet terug
waren “zegt Willem voor de zoveelste keer deze week. Ook Willen kent het
Kattenbos al 14 jaar alleen maar met
rondlopende poezen die hem in de weg lopen bij het poetsen , de
waterbakken uit zijn handen koppen of het emmertje waarin het sop zit om alle
eetplekken schoon te maken , inspecteren of omgooien.
We kunnen het allemaal beamen. Het was gewoon
tegennatuurlijk deze plek zonder de rondlopende poezen.
Uiteindelijk moeten we allemaal weer aan het werk. De grote
kattenbakken buiten met wit zand moeten uitgeschept worden en geïnspecteerd
moet worden of ze niet ook ergens anders hun behoefte hebben gedaan want dat
mag niet blijven liggen.
Binnen staan ook heel veel kattenbakken en ook daar wordt
goed gebruik van gemaakt dus moeten ze allemaal verschoond worden. Tja , wat je
erin stopt , komt er ook weer uit !
De woonunit is fantastisch. De woonkamer is ruim 5 bij 6
meter groot en er staan nu ruim 50 mandjes en ligplekjes , klimpalen enz. De
keuken is 3 bij
6 meter en natuurlijk
staat het daar ook vol met mandjes . De 3 slaapkamers zijn ook helemaal voor de
poezen ingericht inclusief 2 grote hangmatten maar daar weten ze nog niet zo
goed raad mee. Nu alle poezen gewend zijn hebben ze ook allemaal een eigen
plekje.
De schuwste zitten in de 2
achterste slaapkamers. Ik mag dat eigenlijk niet weten maar als ik ’s nachts
wel eens naar de wc ga dan zie ik ze of liggen in een mandje of ze lopen weer
snel naar buiten.
1 ruime slaapkamer is door de iets minder schuwe in bezit
genomen en daar staat ook een ruime kooi waar Aubergientje , ons suikerpoesje
,
2x per dag even in moet om te eten
voor ze haar insuline krijgt.
Laatst was er een wolkbreuk boven het Kattenbos die nogal
lang duurde en werkelijk alle mandjes - ruim 100 - en alle andere plekjes lagen
vol met poezen. Heerlijk om te zien. Ik hoef me werkelijk geen zorgen te maken
mocht ik eventueel hier nog zitten komende winter , ze vinden allemaal een
plekje binnen.
Ik heb het geld dat gedoneerd is
door alle mensen , gebruikt om ligmandjes ,
krabpalen , kussentjes , eetbordjes en schalen enz., te kopen want we hadden wel
veel gekregen maar we begonnen met niets dus er was heel veel nodig en er is nu
voor iedere poes een eigen slaapplekje.
Ook medicijnen moesten opnieuw aangeschaft worden.
Harttabletten , astma medicatie , insuline ,
epilepsie medicatie , het zijn allemaal dure medicijnen.
Ik denk dat alle gulle gevers zich wel kunnen vinden in deze
besteding van het geld. Ieder poesje ligt nu heerlijk in een donatie en een
groot aantal krijgt levensreddende medicijnen van het geld.
Toch hebben ze ook buiten heel wat plekjes.
Het is wel niet zo’n groot terrein als
vroeger , dat was 5000m2 , maar binnenkort gaan we een flink stuk erbij
betrekken. Daar was tot nu toe geen tijd voor omdat de huidige ren prioriteit
had i.v.m. het snel terugkomen van de poesjes. En later krijgen ze natuurlijk
weer hun hele terrein terug.
Zelf probeer ik de dagen o.a. te besteden aan het weer
opbouwen van de administratie. Een hele klus want de eerste weken
, toen ik geen elektriciteit en dus ook geen
internet had , zijn vrij chaotisch alle binnengekomen reacties op verschillende
manieren opgeslagen en nog steeds niet zonder veel speurwerk naar bijbehorende
programma’s te openen.
Plus dat het hele
financiële jaarverslag van vorig jaar - dat was net klaar - verloren is gegaan
en weer opnieuw gemaakt moet worden.
Maar ook de medische zaken gaan door. Boelie heeft intussen
zijn oogleden correctie gehad - hij had entropion aan beide oogjes - en kan nu
weer helder de wereld inkijken en zijn taken als directeur weer bijna
helemaal op zich nemen. Venus had ineens
middenoorontsteking
- niet door oormijt
ze had schone oortjes - en is een moeilijke patient. Ze wil absoluut niet
aangeraakt worden.
Regelmatig komt mijn dierenarts langs.
Alle hart en astma patientjes worden dan weer
geluisterd en de oudere katten gevoeld op vergrootte schildklier. Mijn beide
dierenartsen kennen alle katten bij hun naam , weten van hun levensloop en
ziekte geschiedenissen. 1 van hen komt hier al 13 jaar voor de controles zodat
ik nooit met hen hoef te slepen naar de praktijk wat weer veel stress bespaart.
Voor operaties e.d. moeten ze natuurlijk wel naar de praktijk.
Beiden hebben enorm geholpen de afgelopen
maanden. De eerste dagen hebben ze meegeholpen de katten te vangen en ze hebben
allebei een aantal katten liefdevol thuis opgevangen al die maanden.. En de
katten die ziek werden in de andere opvangen konden meteen naar de praktijk.
Ook komen nu weer regelmatig donateurs en adoptanten langs.
Ik merk dat iedereen erg blij is te zien hoe de poesjes nu leven en hoe blij ze
weer zijn.
Ik ben ook blij dat iedereen
wel ziet hoe hard hier gewerkt is door een aantal mensen om het hier weer
leefbaar te maken voor de poesjes.
Terug naar de dagelijkse gang van zaken.
Het hoogtepunt van de dag is
, begin van de avond , de Gourmet ronde.
Al jaren krijgen alle aanwezige poezen een
toefje
Gourmet mousse op een vaste tijd. Ooit
, heel lang geleden , begonnen als een makkelijke manier om katten die
medicijnen moesten hebben op een relaxte manier hun tabletten te kunnen geven
bleek al gauw dat alle poezen het wel lekker vonden en dat het ook goed werkt
met het geven van ontwormingspillen enz.
Als ik na mijn eigen maaltijd mijn bord naar de keuken breng
komen ze al aanstormen. Letterlijk !!!
Hoe diep ze ook ergens aan het slapen waren , hun Gourmet
alarm belletje werkt feilloos.
Ik krijg amper de tijd om alle verschillende pillen in de
hapjes te stoppen en aan de poes te geven die het nodig heeft.
Oefening baart kunst
want het vergt heel wat oplettendheid om de
brutaalste er van te weerhouden het hapje van een treuzelaar te pikken. Vooral
Freddy , die iedere dag een harttabletje moet hebben is een enorme treuzelaar
en onverstoorbaar smikkelt hij langzaam zijn toefje op terwijl ik met beide
armen de andere poezen weg moet houden die het niet meer hebben van
verontwaardiging bij zoveel getreuzel. Maar het kan niet anders , Freddy is ,
zoals zoveel anderen hier , kopschuw , zelf een hand om te aaien , van voren
richting zijn kopje , doet hem wegrennen.
Maar dit ritueel heeft nog meer
voordelen. De hele schuwe poezen worden op
een gegeven moment toch nieuwsgierig en gaan vanaf een afstandje kijken wat er
allemaal voor spannends gebeurt.
Ik maak dan een klein balletje en gooi het naar ze toe. Ik
heb in de loop der jaren wel geleerd om gericht te mikken want het kwam
regelmatig voor dat het precies op hun neus belandde en dan kwamen ze dagenlang
niet meer kijken. Maar het heeft in de loop der jaren er wel voor gezorgd dat
de schuwe katten steeds dichterbij komen , steeds meer vertrouwen krijgen en al
net zo hard aan komen rennen als het gourmet tijd is. En zo kan ik ook goed
zien of iedereen wel in orde is. Immers een poes die niet komt , of wel komt
maar geen zin in het hapje heeft , daar is iets mee. Het is overigens wel de
2de controle op een dag , ‘s middags krijgen ze allemaal en paar snoepjes en
natuurlijk letten we de rest van de dag ook goed op of iedereen wel in orde is.
Daar hebben ze ons uiteindelijk ook voor aangenomen , toch ?
Nu alle poezen weer hier zijn en ik zie hoe blij en gelukkig
ze zijn , ik zie dat ze weer veel spelen en goed eten , ben ik weer redelijk
gelukkig.
Gelukkig met een donker
randje. De uren tijdens de brand dat ik probeerde de poezen te redden , de
nachtmerrie met de zieke poezen die erna volgde , het blijft in mijn hoofd en
gedachte zitten en zorgt nog steeds voor slapeloze nachten en enorme huilbuien.
Dat zal wel zo blijven denk ik.
Dit is natuurlijk maar een beknopt verslag van de bezigheden
hier , er zitten heel wat werkzaamheden in het soepel draaiende houden van een
opvang , maar daar hebben de poezen geen weet van. Die liggen lekker te slapen
en vinden het heel vanzelfsprekend dat ze op tijd hun eten krijgen , alles
iedere dag weer schoon is en dat ze geknuffeld worden en aandacht krijgen. En
dat is maar goed ook. Ze wonen hier om geen stress meer te hebben zoals in hun
leven voor ze hier kwamen.
En dat het
voor hen anders uitpakte door de brand , proberen we hen zo veel mogelijk te
laten vergeten door weer rust en regelmaat in hun leven te brengen.
En
liefde , heel veel liefde en aandacht !!!
Liefs,
Lenička